Portret van Ed Twigt

Door: Anne-Fleur van der Heiden

Ed Twigt (68) begon met fotograferen toen hij 14 jaar oud was in 1963. Hij ging met de padvinderij naar de jamboree in Griekenland. ‘Je moet wel foto’s maken’, zei mijn vader. Ik had geen fototoestel, maar in de oorlog had mijn vader een pakje shag geruild tegen een boxje van Kodak. Daar maakte mijn vader altijd foto’s mee. Ed had nog nooit een foto gemaakt. Mijn vader zei: ‘Je kijkt door het venstertje en dan beweeg je het lipje bovenop heen en terug’. ‘Ik maakte ontzettend veel foto’s. Thuis werden de rolletjes ontwikkeld, alle foto’s bleken dubbel belicht. Want het lipje moest niet heen en terug. Maar de ene keer héén en de andere keer terug. Gelukkig teken ik ook heel graag en kreeg ik ook nog foto’s van andere mensen.’

Niet resultaat- maar procesgericht

‘Ik ging vakantiewerk doen en spaarde voor mijn eigen spiegelreflexcamera. Ik bofte. Er werkte iemand bij ons in de straat bij de Agfa en hij had een donkere kamer. Hij fotografeerde, maar zijn zoon interesseerde het geen fluit. Hij vond het leuk dat ik het leuk vond en daarom mocht ik zijn donkere kamer gebruiken. Bij fotograferen moet je altijd vooruit kijken. Ook nu met digitale fotografie. Er verandert altijd nog iets: de compositie, de kleurverhouding, een detail.’ Ondanks dat Ed zo lang fotografeert heeft hij nog nooit gepubliceerd of geëxposeerd. De foto’s voor de afnamelocatie in Tilburg is zijn eerste expositie. Ed heeft wel in opdracht getekend, geschilderd en beelden van brons gemaakt. ‘Ooit heb ik ook een oud boerenhuisje in de Betuwe helemaal opgeknapt. Dat heeft tien jaar geduurd. Toen ik klaar was, ben ik weggegaan. Ik had ander werk en wilde me bekwamen in iets anders. Ik vind niet het eindresultaat belangrijk, maar de weg er naar toe en wat je onderweg ervaren hebt en geleerd.’

Kwaliteitszorg vs. veiligheidskundige

Ed zet zijn creativiteit in op meerdere vlakken. Veel van zijn tijd ging naar de klassieke vernieuwingsscholen waar hij werkte. Vandaar ook zijn latere keuze voor kwaliteitszorg. Hij realiseerde dat kinderen niet meer konden blijven zitten. Een samenwerking van het Jenaplan en het Montessorionderwijs. Een vlotte leerling ging na zeven jaar naar het vwo. Een langzamere leerling ging een jaar later naar het voorgezet onderwijs. ‘Blijven zitten is voor jonge kinderen namelijk héél demotiverend.’ Toen er in een bepaald schooljaar één leerling te weinig was werd hij door het ministerie gedwongen om de groepen anders in te delen, waardoor het systeem dat was opgezet niet meer uitvoerbaar was en er weer uit boekjes gewerkt moest worden. Omdat hij in het onderwijs geen kwaliteit meer kon leveren is hij weggegaan. ‘Ik heb altijd gezegd: als je het niet meer leuk vind dan moet je stoppen, dus besloot ik me om te scholen. Na mijn stage bij de politie, heb ik als free-lancer diverse opdrachten mogen uitvoeren. Een daarvan was het kwaliteitshandboek ‘Veilig Wonen’ waarvan je bij veel woningen een sticker op de deur ziet. Het is het hele land doorgegaan.’

Foto expositie

‘Er hangen regelmatig mooie werken op de afnamelocatie, maar er hangt nooit iets over wat hier gebeurt. Het is een heel precies proces. En met mijn achtergrond voor kwaliteitszorg en als veiligheidskundige ben ik gewend om op details te letten. De dames hier hebben dat ook, die zijn altijd heel precies bezig om hun werk te doen. En als je die precisie weet vast te leggen die nodig is dan is dat heel herkenbaar. Ik heb een paar keer rondgelopen want ik wilde niets geposeerd hebben, maar het moment opzoeken, tot ik een serie foto’s had. Op de meeste foto’s zie je geen gezichten want als je mensen er helemaal op zet dan kijk je naar de ogen. En hier gaat het om het proces vind ik. Als donor leek het mij leuk om een aantal momenten vast te leggen die voor iedere donor en medewerker van de Bloedbank heel herkenbaar zijn. Een weergave van de verschillende stappen in het proces van de bloed-/plasma-afname. Vanaf het invullen van de vragenlijst tot het verbandje om de arm. Nog voordat mijn dienstplicht begon, gaf ik zelf al bloed. Onlangs heb ik mijn tweehonderdste donatie gedaan. Je kunt er anderen mee helpen dus waarom niet?’

Hulp voor de startende ondernemer

Ed zou minder kunnen werken gezien zijn leeftijd, maar hij vindt zijn werk nog te leuk. Bovendien kan hij ook niet stil zitten. Hij heeft een eigen adviesbureau. Zijn werkzaamheden wil hij uitbreiden met fotografie om voor (startende) ondernemers het proces van hun werkzaamheden te visualiseren, zodat potentiële klanten duidelijke informatie krijgen via de website van hun bedrijf. ‘Deels heeft dat dan toch weer met kwaliteitszorg te maken en met de startende ondernemer doe ik dan ook weer wat ik met kinderen deed: helpen ontwikkelen en sturen. Alle dingen komen hier samen.’